۱۳۸۸ اسفند ۶, پنجشنبه

همان لیلا

گاه سنگینی سکوتت
همچون تلنگری
کوه غم هایم را
آوار می کند،
همان ها که
در گنجه های امید
پنهان کرده بودم
سالیان سال؛
و من
چه آسان می شکنم
و تو چه دیر خواهی رسید،
آنگاه که بگویی
دوستت داشتم
...
اما نگران نباش گلم
من هنوز همان لیلا،
دختر شاد اردی بهشتم
که این روزها
کمی غبار زندگی
بر چهره اش نشسته .

۱ نظر:

ناشناس گفت...

و من
چه آسان می شکنم
و تو چه دیر خواهی رسید
Alliiee :)